ps. nie wszyscy podali mi twittery, więc podam e-maile, jeśli ktoś będzie chciał, żebym zamieniła e-mail na twittera niech mi wyśle wiadomość na twitterze (mój tt: @Alice1SS) żeby zaktualizowała XD
1 MIEJSCE:
Spokojny dzień. Przecież jak każdy inny. Niall jak co dzień spędzał go siedząc w dużym namiocie rozstawionym prawie na środku pola. Miał widok na wszystko co go interesowało. Jedzenie, scena, przyjaciele, Louis. To ostatnie.. to podobało mu się najbardziej. Wieczorny widok stojącego w samych bokserkach chłopaka sprawiał, że Niall miał ochotę podejść go od tyłu i tak po prostu przelecieć jak tanią dziwkę. Miał na niego niezmierną ochotę. Zresztą, nic dziwnego. Muskularny chłopak o niebieskich oczach z opadającą na nie grzywką.. pożądanie każdej dziewczyn. Tym razem również chłopaka.
Promienie słońca delikatnie muskały rozgrzane ciało blondyna. W tle dało się słyszeć pierwsze nuty „Give me love” i wychodzącego na scenę Eda Sheerana. Cudowna piosenka, którą Niall z chęcią by zaśpiewał dla niego.. dla Louisa. Jego cała ręka pokryta była bransoletkami, które co roku przywoził z takich karnawałów jak ten, na którym właśnie się znajduje. Jedna, niebieska jak tafla morza, przypominała młodemu chłopakowi o tych chwilach, w których Louis wciąż powtarzał mu tak bolesne słowa, że blondyn myśląc o nich czuł jeszcze większy ból, niż gdy je słyszał. Niebieska.. jak ich oczy, które nabierały iskierek, gdy tylko widzieli się w pobliżu.
„Nie jestem jeszcze gotowy.”
„Jeszcze tylko parę dni i się wyjawimy, obiecuję.”
„To już prawie koniec tej dziecinnej zabawy.”
„Niall, Ty jesteś dla mnie najważniejszy.”
Tych kilka słów źle działało na funkcjonowanie chłopaka. Jego myśli przepełnione były Louisem już od dłuższego czasu, a on sam nie umiał nad tym zapanować. Obiecali sobie, że to co było kiedyś, to jakimi uczuciami się darzyli, już nigdy nie wróci. Złamał obietnicę. Tego się właśnie bał. Bał się spojrzeć w te niebieskie oczy Louisa i tak po prostu mu powiedzieć, że to wszystko po roku czasu do niego powraca. Tak, właśnie tyle trwała ich rozłąka. Louis? Znalazł sobie dziewczynę, jest szczęśliwy. Teraz pewnie stoi przy scenie i tańczy z nią w rytm jego i Nialla ulubionej piosenki. A blondyn? Leży samotnie na trawie patrząc się w niebo. On ciągle pamięta.
***
Blondyn powoli wstał i ruszył w stronę sceny. Przeciskał się przez tłum ludzi szukając grupki swoich przyjaciół. Ciężko było dostrzec kilka osób, jednak chłopak spodziewał się, że znajdzie ich przy samej scenie. Tak właśnie było. Widok skaczącego z radości Harrego wcale nie poprawił humoru chłopakowi. Słyszał bardziej wyraźnie każdy wyraz piosenki, przez co tracił zmysły. Tulący się do siebie Zayn i Perrie nie dawali mu spokoju, a widok Louisa tańczącego z Eleanor sprawił, że w jego oczach pojawiły się łzy. Dosyć widoczne dla reszty przyjaciół. Każdy z nich wiedział o ich „romansie”. Harry, Zayn, Liam.. każdy z nich się domyślał, jednak Niall i Louis wciąż bali się do tego przyznać.. a raczej Louis.
Atmosfera nagle opadła. Słychać już było tylko końcówki piosenki. Wszyscy dookoła zauważyli stojącego obok Nialla, tylko nie on. Niebieskooki chłopak nawet nie usłyszał krzyków Zayna. Nic. Kompletna cisza wokół niego i Eleanor..
Emocje Nialla były już na wyczerpaniu. Ostatkiem sił szybko uciekł od tego widoku znajdując się po drugiej stronie sceny. W kieszeni od dawna towarzyszyła mu przyjaciółka. Przyjaciółka po której ślady zakrywały wszystkie bransoletki. Blizny są po to by pamiętać.. dlatego chłopak wyjął z kieszeni spodni żyletkę i zrobił nią kolejnych kilka kresek na lewej ręce. Najpierw lekkie, potem mocne.. coraz mocniejsze i głębsze. Ból, który odczuwał stawał się coraz przyjemniejszy. Jego głowa automatycznie nasiąknęła spokojem. Problemy zniknęły rozpryskując się w powietrzu. Czuł się jakby zażył narkotyki. Właśnie o to mu chodziło. Chciał uciec.. uciec do tego świata, który nie dyktuje mu co ma robić, i w którym to on układa sobie życie.. życie z Louisem.
Opadał z sił. Zdawałoby się, że krew spływająca po jego rękach jest tylko symbolem, ale on tracił jej coraz więcej. Dotąd zielona trawa nagle stała się czerwona jak wino. Jego oczy powoli się zapadały, ale chłopak znalazł jeszcze trochę sił na zanucenie piosenki. Ich piosenki.
“Give me love like her
Cause latelu I’ve been waking up alone
Paint splattered teardrops on my shirt
Told you I’d let them go
And that I’ll fight my comer
Maybe tonight I’ll call ya
After my blood turns into alcohol
No I just wanna hold ya
Give a little time to me, or burn this out
We’ll play hide and seek to turn this around
And all I want is the taste that your lips allow
My, my, my, my, oh give me love
Give me love like never before
Cause lately, I’ve been craving more
And it’s been a while but I still feel the same
Maybe I should let you go
You know I’ll fight my corner
And that tonight I’ll call ya
After my blood is drowing in alcohol
No I just wanna hold ya
Give a little time to me, or burn this out
We’ll play hide and seek to turn this around
And all I want is the taste that your lips allow
My, my, my, my, oh give me love
Give a little time to me, or burn this out
We’ll play hide and seek to turn this around
And all I want is the taste that your lips allow
My, my, my, my, oh give me love
My, my, my, my, oh give me love
My, my, my, my, oh give me love
Of all the money ever I had
I’ve spent it in good company
And all the harm ever I’ve done
It was to none but me
And all I’ve done for want of width
To memory now I can’t recall
So fill to me the parting glass
Goodnight and joy be with you all
Of all the comrades ever I had
They are sorry for my going away
And all the sweethearts that ever I had
They would wish me one more day to say
But since it falls unto my lot
That I should rise and you should not
I’ll gently rise and I’ll softly call
Good night and joy be with you all
A man may drink and not be drunk
A man nay fight and not be slain
A man may court a pretty girl
And perhaps be welcomed back again
But since it has so ordered been
By a time to rise and a time to fall
Come fill to me the parting glass
Goodnight and joy be with you all
Goodnight and joy be with you all”
Jego niebieskie oczy powoli stawały się senne, powieki coraz szybciej opadały na dół. Mocno trzymana w prawej ręce żyletka, wysunęła się spadając na ziemię. Chłopak w jednej sekundzie znalazł się na ciepłej, zakrwawionej trawie. Przez chwilę jeszcze patrzał tempo w niebo. Wsłuchiwał się w kolejną piosenkę śpiewaną przez Eda. Jeszcze tych kilka sekund był połączony ze światem, ale.. odszedł… gdyby nie Louis.. byłby teraz szczęśliwy patrząc jak układa im się życie. Jak cieszą się z każdej chwili spędzonej razem. Jak nawzajem sobie pomagają. Tymczasem Louis zabawiał się z Eleanor, a on.. żegnał się z życiem? Tak, właśnie tak można to nazwać.
Jego tęczówki powoli przestawały być widoczne przez zapadające się powieki. Ciało w przeciągu kilku sekund stało się całkiem blade. Purpurowe poliki zmieniły kolor na biel. Jedynie lewa ręka wciąż dawała o sobie znak. Cała we krwi, mocno czerwona. Odróżniała się od reszty. Nie pasowała do tego widoku.
Blady chłopak, blade ciało i twarz, mocno czerwona ręka.. taki widok zastał Harry, kiedy w końcu odnalazł Nialla. Cieszył się widząc, że po tak długim czasie go znalazł, podbiegł do niego z wielkim uśmiechem, krzyczał z radości.. przestał. Sytuacja mu na to nie pozwoliła. Załamał się. Nigdy nie chciał znaleźć żadnego ze swoich przyjaciół nieżywych. Nie był tam jedyny. Po chwili w to samo miejsce trafił Tomlinson. Tak, właśnie on. On także szukał przyjaciela. Jedyne co im się udało, to znaleźć jego martwe ciało. Loueh zauważył trzymaną w ręce niebieską bransoletkę. Przyklęknął obok przyjaciela. Czuł, że to jego wina. Wiedział, że popełnił błąd. Ze łzami w oczach chwycił jego rękę. Delikatnie wyjął bransoletkę starając się jej nie ubrudzić krwią… założył ją. Czuł, że musi tak zrobić. Stojący obok Harry obserwował każdy ruch bruneta. Patrzał jak Louis składa delikatne pocałunki na zimnej szyi przyjaciela. Oczy kędzierzawego momentalnie nasiąknęły słonymi łzami. W przeciągu kilka sekund obok Harrego znalazła się pozostała czwórka. Jedynie Eleanor nie rozumiała poczynań swojego chłopaka. Patrzała się na niego jak na chorego psychicznie, jednak jej oczy także poczuły w sobie łzy. Jak i pozostałych osób, które doszły razem z nią. Brunet krzycząc na kolanach próbował okazać swoje emocje. Krzyczał jak bardzo go kocha, jak żałuje.. ale przecież teraz to już nic nie da. Zawiódł go..
Płacz.
Smutek.
Bezsilność.
Załamanie.
Pogrzeb.
Ból.
***
Przyjaciele o nim nie zapomnieli. Choć minęło kilka lat Louis wciąż ma do siebie żal, że tak po prostu nie zauważał tego jak ranił młodszego przyjaciela. Ból pozostanie na wieki… nigdy nie zniknie. Szczególnie, gdy ma się na sumieniu młodego chłopaka, który oddał swoje życie by przestać cierpieć. Na lewej ręce bruneta, w miejscu, gdzie rany Nialla były najbardziej widoczne, chłopak wytatuował sobie jego imię z dopiską „Love forever”.
@bitch_plis_x3 blog: http://larry-is-in-my-heart.blogspot.com/
2 MIEJSCE:
Szedłem granitową alejką w pobliżu Marble Street. Śliczne, kolorowe domki z drewna, ciemne dachy, wypielęgnowane ogródki...
Nikt nie zauważał, że w tych domach mieszkają samotni ludzie. Bez szans na zdrowie, przyjaźń czy miłość. Szara codzienność przytłaczająca tak, że trudno zdobyć się na wyjście z domu...
Taka właśnie była tamta dziewczyna, w której głosie się zakochałem...
Zwykły, sobotni poranek. Co w tym momencie mógłby robić Zayn Malik, znany wielu chłopak z zespołu? Wyrywać laski, spać, siedzieć na internecie, odpoczywać po imprezie... Takie odpowiedzi usłyszałbym pewnie od fanek. A co tak naprawdę robił? Albo raczej: co robiłem, bo to ja jestem Zayn?
Stałem pod jednym z domków - w kolorze lawendy, z białymi okiennicami i kolorowymi zasłonkami w oknach. Jednak nawet jeśli byłaby to obskurna kamienica sterczałbym tu jak idiota. Czemu?
Z okna na parterze wydobył się dźwięk fortepianu. Muzyka zapowiadała utwór Adele - Someone Like You. Wiedziałem, że za chwilę dziewczyna zacznie śpiewać...
- I heard... - z piętra popłynął czysty, niewymuszony głos. Śpiewała, bo chciała. Jakby tylko to jej zostało...
A kiedy doszła do refrenu po moich plecach przeszły ciarki. Nie było to wycie nastolatki która uważa, że posiada talent. Takich spotkałem wiele. Ta dziewczyna była gwiazdą, drugą Adele. Śpiewała tak czysto, pięknie... Z sercem. Tak, to było dobre określenie. Śpiewała tak, jakby dusza i ciałem oddała się muzyce. Jakby była jej częścią...
- Co pan tu robi? - zapytał ktoś, przerywając potok myśli. Zorientowałem się, że zamknąłem oczy i odchyliłem gowę do tyłu, wsłuchując się w słowa piosenki.
- Yyy... Musiałem się... Zamyślić. - odparłem, otwierając oczy. Przez okno na parterze wyglądał umięśniony koleś, mniej więcej w moim wieku.
- Prosze stąd odejść. - rzucił, zatrzaskując okno.
Pochyliłem głowę, odchodząc kilka kroków. Fakt, przecież nie mieszkała tutaj sama...
Wróciłem do domu. Ściągnąłem płaszcz, przywitałem swojego psa, rzuciłem "hej" chłopakom siedzącym w salonie i poczłapałem na górę, do swojego pokoju. Cicho zamknąłem drzwi i położyłem się na łóżku.
Jak mogłem być tak głupi? Ona pewnie mieszka ze swoim chłopakiem, jeśli w ogóle jest w moim wieku... Skąd moge mieć pewność, że jest nastolatką? A w ogóle - jakim debilem musiałem być, żeby... Zakochać się w głosie? Przecież to jest niemożliwe.
Drzwi kliknęły lekko i w szparze pokazała się głowa Liama.
- Hej... Dobrze się czujesz? - zapytał, siadając na rogu łóżka.
Mruknąłem coś w odpowiedzi, starając się uśmiechnąć. W gardle jednak wyczuwałem wielką gulę.
- Może chcesz... Herbaty? Albo nie wiem... - zastanowił się chwilę. - Może chcesz piwa?
Kiwnąłem głową, czekając aż chłopak wyjdzie z pokoju, on jednak uparcie siedział i wgapiał się we mnie. Kilka sekund później do pokoju wszedł Harry z dwoma butelkami irlandzkiego piwa Beamish.
- Liam, Danielle cię woła... - rzucił. Po chwili bruneta nie było już w pokoju. - A ty mi powiesz, o co chodzi... - dodał, podając piwo. Otworzył swoje zębami, wypluwając kapsel.
- Nie mam o czym gadać... - odparłem obojętnym tonem. Loczek otworzył drugie piwo, opierając się o ścianę przy której stało łóżko. Podał mi Beamisha.
- Zayn, nie kłam. Widzę, że coś cię gryzie... Ale nie mam pojęcia, o co chodzi. Wiesz, czasem trudno cię rozgryźć... - dodał, patrząc na mnie. Widać było, że zdobył się na szczerość...
Ja nie mogłem. Nie chciałem. Ale jak mógłbym okłamać jego zielone, czujne oczy?
- Zakochałeś się... - to nie było pytanie. Wyszło z ust Stylesa tak pewnie, że uwierzyłbym, gdyby nie fakt, że już byłem go pewny w stu procentach.
Nie chciałem mu odpowiadać. Wiedział, że chodzi o dziewczynę.
Loczek poruszył się. Na twarzy miał wielki uśmiech.
- To ta blondyna z klubu czy ruda z wczorajsze imprezy? Co? Przyznaj się, obie ci się podobały... - zaczął. Pokręciłem przecząco głową.
- Żadna z nich. Blondyna była wytapetowana, a ruda bezczelna. - odparłem z niechęcią w głosie.
- Ruda była spoko... Blondyna miała na sobie za dużo tapety, to fakt. Ale obie były niezłe... - zaczał rozmarzony Harry, ale zaraz się opamiętał. - Więc kto podbił twoje serce?
Westchnąłem.
- Sam chciałbym to wiedzieć... Ona... Nie wiem nawet, ile ma lat! Może jest o trzydzieści starsza, albo młodsza o siedem...
- Wiek to tylko liczba. - szepnął zielonooki. - W miłości nie ma na to miejsca.
Przez chwilę myślałem nad jego słowami.
- Harry, ja cię podziwiam. - szepnąłem.
- Wiem, wiem... - zaśmiał się lekko. - A coś więcej o tajemniczej nieznajomej?
Spuściłem wzrok.
- Co ja cię będę oszukiwać, nie znam jej. Nie znam, ale codziennie chodze pod ten sam budynek, żeby tylko usłyszeć jej piękny głos... Gra na fortepianie. Śpiewa nieziemsko... Ale co ja się oszukuję, pewnie jest już zajęta. Dzisiaj spod ich domu wygonił mnie jakiś chłopak. Z pewnością jest jej facetem... - opowiedziałem.
Loczek lekko się zachmurzył.
- Nie możesz się tak poddać! Musisz o nią powalczyć. Nawet za cenę bójki z tym gościem... Może to tylko jej kolega? Albo brat? Czy choćby kuzyn? Wiesz, że każda opcja jest możliwa.Życie nie oferuje nam wyjaśnień czy przeprosin, to my je wymyślamy... - rzucił. Uśmiechnąłem się do niego z wdzięcznością i wręcz uwielbieniem. Bo w końcu był kimś, dla kogo wskoczyłbym w ogień... Moim przybranym bratem.
- Harry, jesteś wielki. W życiu takiej lekcji nie dostałem. - szepnąłem. Loczek wstał z łóżka, kierując się do drzwi.
- Może dlatego, że wywalili cię ze szkoły? - zaśmiał się.
Rzuciłem w jego stronę poduszką, ale zręcznie uchylił się od ciosu i wszedł na korytaż, zamykając drzwi. Mogłem teraz wszystko przemyśleć.
Nazajutrz znów stanąłem pod jej oknem. Tym razem słyszałem ją głośniej niż wczoraj, a to z powodu otwartego na ościerz okna.
- There’s still a little bit of your taste in my mouth
there’s still a little bit of you laced with my doubt... - zaśpiewała, sprawiając że moje serce się zatrzęsło. Ten głos był zbyt piękny, zbyt wspaniały...
I tak odległy.
W domu nadal byłem cichy.
Dni ciągnęły się i ciągnęły. Każdego ranka stawałem przed maleńkim domkiem, modląc się o cud. Żeby dziewczyna wyszła z domu, wyglądnęła przez okno, uśmiechnęła się do mnie... Nawet zaśpiewanie jednej głupiej piosenki mojego zespołu i stałbym się o wiele szczęśliwszy.
Tego popołudnia postanowiłem wyjść z Chuckiem, moim kilkuletnim pit bullem do parku. Świerze powietrze nie zaszkodzi ani mi, ani jemu, a przynajmniej przegoni moje myśli na inny tor...
Jakoś tak wyszło, że przeszedłem obok domu tamtej dziewczyny. Może było to przeznaczenie, a może czysty przypadek? Nie miałem pojęcia, ale to zmieniło moje życie.
Chuck ciągnął mnie mocniej, niż zwykle. Przawie leciałem ponad ulicą - może i pies nie był duży, ale miał siły za dwóch.
Przebiegliśmy kawałek po chodniku, aż dotarliśmy w okolice ślicznych domków z drewna. Nie miałem ochoty znów się zapomnieć, ale... Jakoś dziwnie się czułem tym razem. Jakby moja podświadomość wyczuwała coś, co zdażyć się musiało...
W pięknym ogródku stała dziwewczyna w czerwonej kurtce, jasnych spodniach i szaliku. Długie, jasne pasma włosów powiewały, unoszone październikowym wiatrem. Wyglądała jak anioł... Może nim była?
Chuck usiadł przy bramce, dysząc lekko. Przyznam, że też się zmęczyłem, ale wolałbym nie koczować pod JEJ bramą...
Ku mojemu zdziwieniu dziewczyna podeszła do bramki, otworzyła ją i wyszła. Pies zaczął się do niej łasić, a ja oglądałem "przedstawienie".
- Nie ugryzie mnie? - zapytała, patrząc na mnie jasnoniebieskimi, pełnymi światła oczami. Słysząc ten głos doznałem lekkiego szoku, ale dzielnie się trzymałem.
- Nie, jest miłym psem... - co ja paplałem? Robiłem z siebie idiotę.
- Może ma to po właścicielu? - rzuciła z uśmiechem, który był piękniejszy niż ten Harrego. - Wracasz już do domu czy będziesz jeszcze spacerować?
- Nie wiem... Może jeszcze pochodzę... - zdobyłem się na kilka słów.
- Moge się dołączyć? - zapytała uprzejmie, jednak jej głos wyrażał prośbę. Chciała ze mną pójść. O mamo, ona chciała ze mną pójść...
- Jasne, jeśli masz ochotę...
Dziewczyna skinęła głową i uśmiechnęła się.
- Tylko powiem bratu... Strasznie się martwi o mnie. A tak w ogóle to jak masz na imię? - zapytała.
- Ja... Zayn. Jestem Zayn. - wysiliłem się na uśmiech. Odpowiedziała uśmiechem i zniknęła w drzwiach.
Przez chwilę wydawało mi się, że straciłem ją na zawsze. Że drzwi nigdy się nie otworzą, nie wyjdzie z nich i nie uśmiechnie się pięknie...
Jak wielka była moja ulga, gdy klamka opadła i po chwili dziewczyna znalazła sie u mojego boku. Poszliśmy do parku.
- Odprowadzę cię. - rzuciłem do Hailey, bo tak miała na imię. Było już dosyć ciemno, a my nadal chodziliśmy po parku.
Dziewczyna otuliła się szczelniej kurtką i zerknęła na mnie wspaniałymi oczami.
- To nie będzie dla ciebie kłopot? - zapytała.
- Nie, z chęcią cię odprowadzę... - odparłem, uśmiechając się. Po raz pierwszy od kilku dni.
- Dziękuję. - rzuciła blondynka, odwracając się do mnie przodem. - Za spacer i odprowadzenie. Rzadko spotykam takich ludzi. - szepnęła. - Naprawdę dziękuję.
- Nie masz za co. - odparłem, rownież szeptem. Czemu? Chyba po to, żeby nie zepsuć tej chwili.
- Może... Kiedyś się jeszcze spotkamy? - zapytała, błądząc wzrokiem gdzieś między moimi ustami a oczami.
- Chętnie... - odparłem.
- No więc... cześć. - rzuciła Hailey, chcąc się odwrócić, jednak coś ją zatrzymało. Sięgnęła dłonią do mojej szyi, przyciągając do siebie i pocałowała mnie delikatnie, ale stanowczo. Odpowiedziałem pocałunkiem, trzymając jedną dłonią jej talię.
- Do zobaczenia. - rzuciłem, gdy już odeszła. Stałem tak jak idiota jeszcze chwilę, wpatrując się w drewniany domek. Później wróciłem do domu, ściągnąłem płaszcz, puściłem psa i poszedłem do siebie. Jak się spodziewałem, po kilku minutach przyszedł Harry z dwoma butelkami Beanisha i usiadł na łóżku.
- No to opowiadaj, jak ją spotkałeś...
tu mogę napisać, że jest z bloga: http://as-long-as-breathe.blogspot.com/
3 MIEJSCE:
To było takie zwyczajne, proste. Szłam ulicą pogrążona we własnych myślach i wpadłam na niego. Wysoki brunet, z zielonymi oczami i słodkimi dołeczkami w policzkach. Przyglądając mu sie tak, czułam jak by cały świat nagle zniknął. Jak by ta szara rzeczywistość która nas otacza nagle zniknęła...wyparowała. Ocknęłam się dopiero gdy usłyszałam jego głos. Niski, z lekką chrypką, która sprawiała ze moje serce biło mocniej, a w brzuchu latało stado motyli. Poszliśmy na kawę, i rozmawialiśmy. Dowiedziałam się że tak jak ja jest studentem. Niby zwyczajny chłopak a było w nim coś innego, wręcz magicznego. Nie dało się oderwać wzroku od jego pięknych tęczówek. Nie należałam do łatwych dziewcząt, ale coś w nim mnie urzekło i nie potrafiłam mu odmówić. Spotykaliśmy się często. Raz był to zwyczajny wypad do kina, innym razem romantyczny spacer po parku. Znaliśmy się już ponad miesiąc, a ja nadal nie wiele o nim wiedziałam. Tak, teraz wydaje się to dziwne, ale gdy opowiadał o swoich marzeniach i tym co chce kiedyś zrobić rzeczywistość odpływała w zapomnienie. Ważni byliśmy tylko my. Odkąd go poznałam zmieniłam się, wszyscy to zauważyli. Nie wiem w jaki sposób to zrobił, ale uzależniłam się od niego.
Pewnego dnia zabrał mnie na swoim motorze nad urwisko. Usiedliśmy na brzegu, machając nogami wysoko nad ziemią i trzymając się za ręce. Wtedy powiedział. Powiedział coś co zapamięta do końca życia.
-Nie jestem idealny, zresztą nikt nie jest, ale wiem że tak jak ty nie jestem zwyczajny. Przeznaczenie chciało żebyśmy się spotkali akurat tego dnia, i dobrze ze tak się stało. Jechałem wtedy właśnie tutaj. Chciałem zakończyć to wszystko. Tak po prostu. Jeden krok do przodu i było by po wszystkim. Tylko czy miał bym odwagę? Wtedy zobaczyłem ciebie. Twoje oczy wzywające pomocy, twoje usta potrzebujące uśmiechu, twoje drżące kruche ciało pragnące trochę ciepła i twoja dusza błagająca o kilka słów otuchy. Już wtedy wiedziałem ze nasz spotkanie nie było przypadkowe, że jesteśmy tacy sami i los dał nam szansę na miłość od kogoś kto ją doceni. Przez ten miesiąc rosło we mnie to dziwne nieznane wcześniej uczucie. Wiesz co to? To miłość...Tak miłość. Kocham Cię i chcę żebyś została ze mną już na zawsze.
-Ja też Cię kocham-wyszeptałam cicho mocniej ściskając jego dłoń.
-Po co to mówisz? Przecież to wiem-odparł z uśmiechem patrząc w dół. Po mojej prawej stronie osunęło sie parę kamienie, które z klifu spadły w głęboką ciemno niebieską otchłań. Nie bał się. Patrzył na wodę z podziwem, zadumą. Miał plan, którego nie chciał mi zdradzić
-Teraz już wiem że dokonałem wyznaczonego mi celu. Przywróciłem Ci wiarę. Cieszę się że mogłem Ci pomóc odnaleźć siebie. Choć nie powinienem się zakochiwać. To nie dopuszczalne-Zanucił cicho-
A drop in the ocean,
A change in the weather,
I was praying that you and me might end up together.
It's like wishing for rain as I stand in the desert,
But I'm holding you closer than most,
'Cause you are my heaven.
A change in the weather,
I was praying that you and me might end up together.
It's like wishing for rain as I stand in the desert,
But I'm holding you closer than most,
'Cause you are my heaven.
-Pamiętasz ta piosenkę prawda? Śpiewałem Ci ją jakiś czas temu. Proszę Cię, z tego wszystkiego chcę żebyś zapamiętała ze jesteś najlepszym co mnie dotychczas spotkało i zawsze będziesz moim niebem, tak jak ja jestem twoim aniołem, ty przez ten krótki czas byłaś moim. A teraz muszę odejść
-Ale jak to Harry?Zostawisz mnie? Po tym wszystkim co właśnie powiedziałeś?-zapytałam zrozpaczona
-Hej nie smuć się. Jestem tylko aniołem, który miał się tobą zaopiekować. Teraz jest już dobrze i czas odejść
-Ale ja nie dam rady tutaj sama. Chcę odejść z tobą-odparłam rozpaczliwie
-Oh zawsze byłaś uparta-zaśmiał się cicho-poradzisz sobie, wiem to
-Chcę odejść z tobą-powtórzyłam hardo mimo łez cisnących się do oczu
-Chcesz umrzeć?
-Zrobię wszytko, byle tylko być z tobą-odparłam patrząc w jego spokojne oczy
-W takim razie chodź-wstał wyciągając do mnie rękę. Stanęliśmy na samym brzegu klifu wpatrując się w bezkresną otchłań rozciągając się do linii horyzontu i ostatni raz spojrzałam te niesamowite tęczówki
-Pamiętaj żeby się nie bać, masz mnie a ja ciebie. A to jest najważniejsze
-Dobrze-kiwnęłam niepewnie głową
-W takim razie, do zobaczenia po drugiej stronie-uśmiechnął się szeroko ostatni raz delikatnie muskając moje usta swoimi i zrobiliśmy to. Zrobiliśmy krok do przodu. Nie czułam nic oprócz wiatru we włosach i silnej dłoni Harry'ergo mocno zaciśniętej na mojej. Uderzyliśmy mocno o taflę wody. Wtedy już byłam pewna. Byłam pewna ze postępuję słusznie, i ze nic nas już nigdy nie rozdzieli. Do ostatniej sekundy mojego życia trzymałam mocno dłoń która niegdyś mnie uratowała, a teraz umierała, wraz ze mną. Już nic nigdy nas nie rozdzieli...
twitter: @Sunny15961
MAM NADZIEJĘ, ŻE NIKT NIE POCZUŁ SIĘ POKRZYWDZONY PRZEZ WYBÓR, A TAKŻE, ŻE CI KTÓRZY WYGRALI SIĘ UCIESZYLI XD PROSZĘ WYGRANYCH, ABY WYSŁALI MI LINKI SWOICH OPOWIADAŃ CZY CZEGO CHCĄ BY UDOSTĘPNIAĆ, ALBO MI NAPISAĆ, ŻE CHCĄ ABY TEGO IMAGINA ROZPOWSZECHNIAĆ XD (alison123456798@gmail.com)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz